Kiedyś jeden zjarany facet stwierdził, że łodzie to takie samochody na wodzie. W sumie jest w tym jakiś sens, a skoro spodobał Wam się filmik o spadających statkach, to postanowiliśmy też pokazać trzy najbardziej spektakularne mosty rzeczne na świecie.
Mosty rzeczne i żeglowne akwedukty to budowle, które nie dość, że służą do transportowania milionów ton wody, to ponadto umożliwiają przepłynięcie statkom, łodziom i żaglówkom z punktu A do B. Pierwsze akwedukty były tworzone już w starożytności, ale dopiero w XVII. wieku zaczęto tworzyć mosty, po których można było pływać.
Most wodny w Magdeburgu (Niemcy)
To najbardziej znany i najdłuższy na świecie tego typu most. Budowla mierzy aż 918 metrów i łączy kanał Łeba-Hawela z kanałem Mittelland, zaś jej wybudowanie pochłonęło 500 milionów euro(!). Budowa zaczęła się w roku 1997 i trwała do roku 2003, kiedy to oddano obiekt do użytku. Szerokość mostu wynosi 34 m, natomiast głębokość wody to 4,25 m.
Akwedukt Veluwemeer (Holandia)
Akwedukt Veluwemeer to unikatowy most wodny, który można znaleźć w Harderwijk we wschodniej Holandii. Mierzy zaledwie 25 m długości, 19 m szerokości i 3 m głębokości, jednak został zbudowany nad drogą dla samochodów, więc przejazd pod nim robi duże wrażenie. Wszak nie na co dzień przejeżdża się pod olbrzymią masą wody.
Akwedukt i kanał Pontcysyllte (Wielka Brytania)
18-kilometrowy kanał powstawał w latach 1795-1805 i mieści się w zachodniej Walii. Sam most wodny przechodzący nad rzeką Dee ma 307 m długości, 3,5 m szerokości oraz 1,6 m głębokości i mieści 1,5 mln litrów wody. Co ciekawe, do jego stworzenia użyto m.in. żelaznych płyt, a nie samego kamienia, co było efektem trwającej wtedy rewolucji przemysłowej. Kanał miał wielki wpływ gospodarczy na region w trakcie XIX. wieku, ponieważ umożliwił szybki wzrost wydobycia węgla, produkcji wapienia i rozwój przemysłu metalurgicznego. W 1884 roku akwedukt zaczął być wykorzystywany w celach turystycznych. Z czasem jednak budowla zaczęła tracić na znaczeniu i zaczęła popadać w niepamięć. Na szczęście w latach 50-tych ubiegłego wieku obiekt wyremontowano i jest wykorzystywany do dzisiaj.